Καλλίπολη

 Το όνομα της φωνάζει Ελλάδα και σημαίνει καλή πόλη. Ο μύθος λέει πώς κάποιος Σπαρτιάτης, με εντολή του μαντείου, βγήκε στην παραλία ζητώντας από τους Ταραντίνους πού κατείχαν το χώρο, να μείνει για ένα μερόνυχτο. Αφού του έδωσαν την άδεια, έμεινε, ώσπου ήρθαν κι άλλοι Έλληνες κι έφτιαξαν την πόλη. Αυτό ασφαλώς μιλάει για τον αποικισμό των Ταραντίνων, όταν ήταν πια κράτος μεγάλο στη Σαλεντίνικη αυτή ακτή.

Το 256 π.Χ. ή πόλη έγινε Ρωμαϊκή. Ή παλιά πόλη ήταν χτισμένη πάνω σ' ένα κομμάτι στεριάς ένα χιλιόμετρο μέσα στη θάλασσα, κάνοντας ένα φυσικό οχύρωμα μέσα στο Ιόνιο, πού αργότερα οι άρχοντες το δυνάμωσαν τεχνικά.
Παρά την γερή προστασία από τη μεριά αυτή, πού πέτυχαν οι Βυζαντινοί, δεν γλίτωσε ή πόλη την κατοχή των Νορμανδών το 1071 ούτε και την Τούρκικη επίθεση το 1481, πού της έκανε πολλές ζημιές. Το 1484 την πήραν οι Βενετσιάνοι, αλλά την πιο μεγάλη άνθηση είχε στους Βουρβόνους.
Ή σημερινή πόλη μεγάλωσε και πέρα από τον παλιό λαιμό μέσα στη θάλασσα και δίνει δύο μορφές διαφορετικές.
Την παλιά και οχυρωμένη με τα βυζαντινά μοναστήρια πού θυμίζουν πώς ήταν έδρα επισκοπική και ανήκε στην Κωνσταντινούπολη και ακόμα πώς κράτησε την ορθοδοξία μέχρι το 1513.
Και την μοντέρνα πόλη (Borgo), κοντά στη γέφυρα της παλιάς που κατασκευάστηκε τον 16ο αι. με νέο ρυθμό στα κτίρια της. Εκείνο όμως πού αξιοποιεί το Ελληνικό όνομα της και πραγματικά είναι άξιο να θαυμάσεις είναι ή Ελληνική βρύση, πού θεωρείται η πιο παλιά βρύση τής Ιταλίας (Corrado Ricci, Le fontane d’ Italia. Roma 1960).
Ή βρύση διακοσμείται με τρία ανάγλυφα της κλασικής εποχής, σε μαλακό ασβεστόλιθο, με σκηνές από τις μεταμορφώσεις του Οβιδίου, που χωρίζεται με τέσσερις Καρυάτιδες και περιβάλλονται από ένα μπαρόκ πλαίσιο είναι εποχής Ελληνορωμαϊκής και θυμίζει ειδωλολατρία με τις εικόνες πού είναι σκαλισμένες πάνω στους μεγάλους ογκόλιθους.
Όσο κι αν η αρμύρα της θάλασσας και τα χρόνια έχουν φέρει τη φθορά τους, φανερή είναι ακόμα ή τέχνη πού σε αφήνει να δεις σκηνές μυθολογικές από τις μεταμορφώσεις τριών γυναικών σε βρύσες.

Η ΠΑΛΙΑ ΠΟΛΗ
Το τείχος ανοικοδομήθηκε αρχικά γύρω στο 1500, ώστε να προστατέψει τον οικισμό από τις επιδρομές των πειρατών.
Σε αυτό προστέθηκε αργότερα ο πύργος του Rivellino (16ος αι.).
Ο βασιλικός καθεδρικός ναός της Αγίας Αγάθης, από το 1630 δεσπόζει στέκοντας «αυστηρός» με τα ανάγλυφα στην υπέροχη πρόσοψή του.
Ακολουθώντας τους λιθόστρωτους δρόμους που φιδογυρίζουν συνεχώς οδηγούν σε αυλές με «μυστικές» στοές, σκάλες, καμάρες και στενά ρωμαϊκά μπαλκόνια (τα λεγόμενα mignani), κάτω από τα επιβλητικά πέτρινα κτήρια, καταλήγει κανείς στην πολυσύχναστη οδό Duomo.
Εκεί,. Η επίσης πολύβουη κεντρική Via a de Pace βγάζει στην μπαρόκ ρυθμού εκκλησία του San Francesco, στο εσωτερικό της οποίας οι εντυπωσιακές τοιχογραφίες φέρουν την υπογραφή του ζωγράφου Giovanni Andrea Coppola.
Πίσω ακριβώς από το Δημοτικό Μουσείο, θα δείτε ακόμη τον λιτά διακοσμημένο ναό της Della Purita με το εξαιρετικό πλακόστρωτο δάπεδο.
Τη σκυτάλη κατόπιν παίρνει το Palazzo Tafuri, στο βορεινό άκρο του νησιού, με την περίτεχνη rococo εμφάνιση!
Επιπλέον η Εκκλησία του Σταυρού (Chiese del Crocefisco), εκκλησία του Ροζάριου (Chiese del Rozario) και εκκλησία των Ψυχών (Chiese delle Anime).