Τάραντας

Taranto,      lat. Tarentum

Μεγάλη πόλη και λιμάνι της Νότιας Ιταλίας, στο μυχό του ομώνυμου κόλπου. Έχει πληθυσμό 244.000 κατοίκους περίπου και είναι μια από τις πιο βιομηχανοποιημένες πόλεις του μεσημβρινού της Ιταλίας (Εργοστάσιο ΙLVA).

 Κτισμένος σε μια μικρή νησίδα, χρησιμοποιεί για ενωτικό στοιχείο με την ξηρά τις δύο διώρυγες, δεξιά της λιμνοθάλασσας του Μάρε Πίκολο και αριστερά του Μάρε Γκράντε.

Κατά τη διάρκεια του Β' Παγκόσμιου πολέμου ο Τάραντας, αποτέλεσε το μεγαλύτερο πολεμικό ναύσταθμο της Ιταλίας.

Στις 11-11-1940 τα αγγλικά αεροπλάνα, εφορμώντας από το αεροπλανοφόρο "Ιλούστριους" επιτέθηκαν και καταβύθισαν τον ιταλικό στόλο που ήταν αραγμένος εκεί.

 ΙΣΤΟΡΙΑ

Το 706-705 π.Χ. ένα κύμα αποίκων φτάνει στις ακτές της νότιας Ιταλίας, αυτή τη φορά προερχόμενο από την περιοχή της ΛΑΚΩΝΙΑΣ της Πελοποννήσου πρόκειται για φύλα δωρικής καταγωγής γόνοι παράνομων δεσμών μεταξύ των οπλιτών και των γυναικών άλλων φυλών, που τους υπηρετούσαν. Οι ΠΑΡΘΕΝΙΕΣ * .

Μετά από μια σύντομη εγκατάσταση στην περιοχή ΣΑΤΥΡΙΩΝ ιδρύουν την πόλη στις εκβολές του ποταμού ΤΑΡΑΣ.

Το όνομα της πόλης σύμφωνα με τη παράδοση προέρχεται (υπάρχουν δύο εκδοχές)

ή μια από τον ομώνυμο ποταμό που διασχίζει ακόμη την πόλη ή άλλη από τον ήρωα της μυθολογίας ΤΑΡΑΣ γόνος κι αυτός του παράνομου δεσμού μεταξύ του Ποσειδώνα και μιας νύμφης.

Το οικόσημο πάντως της πόλης είναι εμπνευσμένο από τη δεύτερη εκδοχή και δείχνει τον Ποσειδώνα να καβαλικεύει ένα δελφίνι κρατώντας στο χέρι την τρίαινα σύμβολο της δύναμής του.

Η αφθονία του βυθού της θάλασσας σε ψάρια, που μεταξύ άλλων προμήθευε και μαλάκια για την παραγωγή της πορφύρας, η γονιμότητα του εδάφους, συγκροτούσαν ιδανικούς παράγοντες για τις τύχες της πόλης.

Παρ' όλα αυτά η επέκταση της πόλης ήταν αργή και περιορισμένη.

Αιτία οι ψυχρές σχέσεις που είχε με τους ιθαγενείς πληθυσμούς όπως Ιάπυγες και Μεσσάπιους, έτσι μπόρεσε να επεκταθεί μόνο προς νοτιοανατολικά και στην τροχιά επιρροής της και να περιστρέφονται μόνο οι κοντινές σε αυτή πόλεις ΚΑΛΛΙΠΟΛΗ και ΟΝΤΡΑΝΤΟ (ΥΔΡΟΥΣ).

Στα μισά του 4ου αιώνα π.Χ. και αφού ηττήθηκαν οι γειτονικές της Ιταλικές πόλεις ΣΥΒΑΡΗ και ΣΙΡΙΣ ο ΤΑΡΑΝΤΑΣ γίνεται η πιο δυνατή πόλη στο Ιόνιο.

Η παρακμή της έρχεται τον επόμενο αιώνα (τον 3ο π.Χ.) με την κάθοδο των Ρωμαίων, μην μπορώντας να πιστέψει στην παντοδυναμία της Ρώμης (νέα δύναμη της εποχής) και μην έχοντας πλέον βοήθεια από τη μητρόπολή της Σπάρτη, οι ηγέτες της πόλης συμμαχούσαν πάντα με τη λάθος πλευρά, πρώτα με τον Πύρρο, βασιλιά της Ηπείρου και ύστερα με τους Καρχηδόνιους.

Το 209 π.Χ. ο ύπατος ΚΟΥΙΝΤΟ ΦΑΜΠΙΟ ΜΑΣΣΙΜΟ την κατέκτησε οριστικά και την έκανε δήμο της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας (municipia) αλλά όχι socia navalis γιατί είχε συμμαχήσει με τον Αννίβα κατά τους Καρχηδονικούς πολέμους.

Το μεσαίωνα κατακτήθηκε διαδοχικά από τους Λογομβάρδους, Βυζαντινούς (το 540 μ.Χ. από τον στρατό του Βυζαντινού Αυτοκράτορα Ιουστινιανού και η Ιταλία έγινε μέρος της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας) και Σαρακηνούς (τον 8ο αιώνα και τον 9ο αιώνα), τους Νορμανδούς (γύρω στο 1060 μ.Χ.) το λιμάνι του Μπρίντιζι ανταγωνίζεται αυτό του Τάραντα (λόγω Σταυροφοριών) και έτσι η πόλη εγκαταλείπεται από τους κατοίκους της.

Το 1465 ο Φερδινάνδος της Αραγόνας την κάνει μέρος του Βασιλείου της Νάπολης.

Ο Τάραντας έγινε μέρος του σύγχρονου Ιταλικού κράτους το 1860 όταν ενώθηκε το βασίλειο των δύο Σικελιών με το νεοσύστατο Ιταλικό κράτος.


 

ΠΑΡΘΕΝΙΕΣ

Στη Μεσσηνία της Πελοποννήσου γινόταν πόλεμος. Πολεμούσαν οι Λακεδαιμόνιοι με τους Μεσσηνίους. Διότι οι Μεσσήνιοι σκότωσαν το Λακεδαιμόνιο βασιλιά Τήλεκλο που πήγε στη Μεσσήνη να προσφέρει θυσία. Οι Λακεδαιμόνιοι τότε ορκίστηκαν ότι δεν θα γυρίσουν στη πατρίδα τους αν δεν κυριεύσουν τη Μεσσήνη. (Α΄ Μεσσηνιακός πόλεμος (743-724 πΧ),

Στο δέκατο χρόνο του πολέμου οι γυναίκες των Λακεδαιμονίων συναντήθηκαν. Έστειλαν μια αντιπροσωπεία τους να παραπονεθεί στους άνδρες τους, ότι πολεμούσαν με άνισους όρους προς τους Μεσσήνιους. Διότι οι Μεσσήνιοι που ζούσαν στη πατρίδα τους συνέχισαν να κάνουν παιδιά. Ενώ αυτοί παράτησαν τις γυναίκες μόνες...και η πατρίδα κινδύνευε από λειψανδρία. Οι Λακεδαιμόνιοι που δεσμεύοντο από τον όρκο τους έστειλαν στη Σπάρτη τους πιο εύρωστους νέους άνδρες.

Οι Παρθενίες ήταν τα νόθα τέκνα που απέκτησαν οι παρθένες γυναίκες της Σπάρτης με την ανοχή της Σπαρτιατικής Πολιτείας και των συζύγων τους.

Τελικά νίκησαν τους Μεσσήνιους και επέστρεψαν. Όμως δεν αποδέχτηκαν τους Παρθενίες ως ισότιμα τέκνα και νόμιμοι Σπαρτιάτες πολίτες. Αποτέλεσμα αυτής της κατάστασης ήταν να επαναστατήσουν οι νέοι. Η επανάσταση αυτή ονομάστηκε: Επανάσταση των Παρθενιών.

Η επανάσταση τους κατεστάλη. Μετά τη καταστολή του κινήματος αυτού το επίσημο Σπαρτιατικό κράτος αποφάσισε να τους απομακρύνει οριστικά με υποχρεωτική μετανάστευση. Ως τόπος της απομάκρυνσης ορίστηκε η Κάτω Ιταλία.

Οι Ιστορικοί Παυσανίας και Στράβων λένε ότι : Το 708 πΧ την εποχή της τέλεσης των 18ων Ολυμπιακών Αγώνων καράβια αποβίβασαν εκατοντάδες νέους ηλικίας 18-25 ετών στις ακτές της Κάτω Ιταλίας. Οι νέοι είχαν αποπλεύσει από το λιμάνι του Γυθείου της Λακωνίας.

Επικεφαλής της αποστολής ορίστηκε ο Φάλανθος που ζήτησε χρησμό από το Μαντείο των Δελφών για το τόπο της εγκατάστασης τους.

Καθώς ο Φάλανθος ξεκινούσε για να ιδρύσει αποικία, ήρθε χρησμός απο τους Δελφούς. Όταν νοιώσει βροχή κάτω από αίθρα (αίθριο ουρανό), τότε και η χώρα θα αποκτήσει πόλη. Ο Φάλανθος χωρίς να εξετάσει ο ίδιος τη μαντεία, και χωρίς να ανακοινώσει σε κανένα εξηγητή, αποβιβάστηκε με πλοία στην Ιταλία.
Εκεί στην Ιταλία αν και νικούσε τους βαρβάρους δεν μπορούσε να καταλάβει καμιά πόλη. Θυμήθηκε το χρησμό. Υπέθεσε οτι ο χρησμός αυτός  ήταν κάτι το αδύνατο. Πως θα μπορούσε να βρέξει αφού ήταν ο καιρός αίθριος. Η γυναίκα του Φάλανθου η Αίθρα ακολούθησε τον άνδρα της στην Ιταλία. Βλέποντας τον Φάλανθο να είναι στενοχωρημένος έβαλε το κεφάλι του ανάμεσα στα γόνατα της και τον χάιδευε. Του αφαιρούσε τις ψείρες. Σε μια κάποια στιγμή τρυφερότητας δάκρυσε. Τα δάκρυα της Αίθρας έβρεξαν το κεφάλι του Φάλανθου. Τότε κατάλαβε το νόημα του χρησμού. Και το ίδιο βράδυ κυρίεψε από τους βαρβάρους τον Τάραντα (Ανξα) που ήταν πόλη μεγάλη παραθαλάσσια και πολύ πλούσια.